हनिमून

हनिमून
 - - - - -
 भल्या पहाटे सक़ाळी आठलाच मोबाईलच्या रिंगने जाग आली..खरंतर इतक्या सकाळी फोन घेणं होतच् नाही...अर्धवट मिटल्या डोळ्यांनी स्क्रीन पाहिला....त्यावर ' चम्या'  हे नाव झळकलेल पाहिलं.. मग पटकन कॉल घेतला..
'हॅलो' . . . . माझा झोपाळलेला आवाज....
'भाऊ झोपलाय का?' चम्याचा नेहमीप्रमाणे उत्साहाने फसफसणारा आवाज...
'नाही..रेऽऽऽपहाटेच उठलोय...चारलाच....
'बस्स का भाऊ ...आपणच होतो की तीनपर्यंत....'
अरे मग भडव्या...मी झोपेतच असणार ना??
या शिवराळपणाचं त्याला कधीच काही वाटत नाही
कारण मी असाच बोलतो हे तो चड्डीत असल्यापासून बघत ऐकत आलाय...उग़ा जरा स्वच्छ वाणीत सज्जनपणे बोललो की....भाऊचा मूड नाही हे चम्या मिनिटभरात गावभर पसरवणार....
'बोल रे पटकन?'
भाऊ काय तरी सांगा ना?
कसलं? आता लगीनबिगिन झालंय तुझं...आता काय अक्कल शिकवू तुला? माझा आटा सरकायला लागला होता....कारण चम्या कधी कुणाची ओढत बसेल हे सांगता येत नाही...तसा वयानं बराच लहान माझ्यापेक्षा...पण तो कट्ट्‌य़ावर आम्हा मोठ्या मुलांसमोर लहानाचा मोठा झालायं.....त्यामुळं आमच्यापैकी सर्वांनाच तो बिनदिक्कत अरे कारे बोलतो...आमची इज्जत काढतो.कधीही काहीही बोलतो...पहिल्यांदा रागच यायचा मला...कॉलेजमधे असताना मी मैत्रिणींबरोबर असलो की हा बिनदिक्कत...भाऊ शर्ट दे ना परश्याचा..आई बोंबलायला लागलीय त्याची...असं म्हणून इज्जत काढायचा...बरं पोरींसमोर शिव्या घालायचीही पंचाईत..हा डोळा मारत...दात काढत पळून जायचा...पण काय आहे हा बोलतो काहीही...खांद्याच्या वरचा भाग बहुदा देवानंच कमी दिलाय... पण कमालीचा हळवाही आहे तो आणि मनानं निर्मळ...त्यामुळं कुणीही याच्या मदतीला पटकन धावून येतं..बरं आमचं फार धड नसलेल्या पुढच्या चौकातली पोरंही याला वर्ज्य नसतात बरंका......जेमतेम पस्तीस-चाळीस किलोचा, काळासावळा छडमाड शरीरयष्टीचा चम्या हा पुलंचा नारायण आहे...'टाईमपास'चा दगडू आहे...रस्त्यावरून जाणारी प्रत्येक मुलगी याची लाईन आणि कुठल्याही हिंदी, मराठी, दाक्षिणात्य पिक्चरमधली हिरॉईन याचा माल..कुणाचीही काहीही अगदी पान बिडी आणण्यापासून ते एखाद्या मुला-मुलीला आयटमचा निरोप, चिठ्ठ्या देण्यापर्यंत, एखाद्या काकुंचं वाणसामान आणण्यापासून कॉलनीत कुणाचीही मयत झाली की जणुकाही फार मोठं कुणीतरी गेल्यासारखं अख्ख्या गावाला निरोप देऊन  मर्तिकाचं सामान आणण्यापर्यंत काहीही कामं तो करतो...बरं चम्या अख्ख्या कॉलनीचा...त्यामुळं उत्सवांमध्ये तो वर्गणी मागायला एका मंडळाबरोबर, नाचायला दुस-या मंडळाबरोबर आणि भांडण मारामा-या करायला भलत्याच ठिकाणी असतो...बरं वाट्टेल ती काम करतो ..अतिशयोक्ती वाटेल पण एकदा शेजारच्या चाळीतल्या भुवडांच्या जावयाची डेक्कन क्विन चुकली असती..पण या चम्याने काय तरी फोन केला आणि डेक्कन थांबवली ना...त्याचा हा फंडा भयानक आहे...जाहीरपणे न सांगण्यासारखा नसला...तरी तो मात्र बिंधास्त ती क्लुप्ती कधीही निर्लज्जपणे वापरतो...

         आमच्यासमोर चड्डीत असलेला चम्या आमच्यासमोरच मोठा झाला..शाळा कॉलेज कसंतरी शिकला...कॉलेज अर्धवट झालेलं...मग एका दुकानात कामाला लागला...याच्या ओळखी पाहून पहिल्या आठवड्यापासूनच त्याचा शेठच त्याला वचकून राहू लागला... याला काय बोलायची त्याची बिषाद उरली नाही..काहीही झालं की एका मिनिटांत कॉलनीतल्या पोरांना बोलावून घ्यायचा. आणि शेठला ढोस द्यायचा...धंद्यात काळ्याची पांढरी केस झालेल्या शेठलाच त्या व्यवसायातली मेख समजावून सांगायचा आगावूपणा चम्या न चुकता करायचा...चम्याचं आयुष्य म्हणजे सगळाच कल्ला......लता त्याची सख्खी शेजारीण...दोघांच्या घराची भिंतच कॉमन..त्याच्याच वयाची..दोघंही लहानपणापासून एकत्रच बागडलेले...एकाच शाळेत शिकलेले .लताची मोठी बहिण स्वाती...तिला हा बहिण मानायचा आणि लतावर लाईन मारायचा...याचं काहीच कधी नीट समजलं नाही...पण एक नक्की..याची भावना खूप सच्ची असायची....म्हणजे स्वातीला बहिण म्हटला ना तर खरंच सच्च्या भावासारखी तिच्यावर माया करायचा..आणि कुणीही कितीही सांगितलं ना तरी लतावर मनापासनं मरायचा...बरं ती पोरगी याच्यासारखीच चलाख...तिच्या हजार भानगडी....तिनं काहीतरी लफडं करून ठेवायचं आणि यानं निस्तारत बसायचं...याचे जसे अनेक 'डाव'...तसेच तिचेही....ती याच्यावर प्रेम करत होती का माहित नाही...पण तिची अनेक लफडी माहिती असूनही हा तिच्यावर खूप प्रेम करायचा...खूप हळवा होता तिच्याबाबत....आणि दोघांच्या घरच्यांचा विरोध असूनही त्यानं लग्न केलं तिच्याशीच...एरवी कॉलनीतल्या कुणाच्याही लग्नात घरचंच लग्न मानून दिवसभर राबल्यावर संध्याकाळी हा टाईट व्हायचा आणि रात्री वरातीत दिल खोलून तुफान नाचायचा...हा परिपाठ त्यानं त्याच्या लग्नातही मोडला नाही..लग्न झाल्यावर पोरांनी संध्याकाळी वरातीत त्याला नाचायचा आग्रह धरला..आणि  पडत्या फळाची आज्ञा शिरसांवंद्य मानून हा धमाल नाचला.. पोरं थकली पण हा दमला नाही....सगळ्यांचीच अगदी रथात बसलेल्या लताचीही हसून हसून मुरकुंडी वळाली.. ते लक्षात आल्यावर याने थेट तिलाही नाचायला खेचलं...''.ज्युली ज्युली...जॉनी का दिल तुमपे आया ज्युली...'' गाण्यावर दोघंही भन्नाट थिरकले....कॉलनीत कुणाचीही नसेल अशी भव्य वरात झाली...बरं आता बसावं ना घरात....हा रात्री पुन्हा कट्ट्यावर....पोरं म्हटली जा..बाबा आता घरात....काय करू जाऊन..? पूजा व्हायचीय उद्या... मग नंतर जात जाईल रात्री लवकर ...तो नेहमीच्या निर्लज्जपणे की निर्विकारपणे म्हणाला...पोरांनी कपाळालाच हात लावला...ए पिंट्या एक बॅगपायपर आण रेऽऽऽऽऽको-या नोटा पुढं करत त्याने आवाज दिला.......त्याची म्हातारी आणि लताच्याही घरच्यांच्या नजरा कट्ट्याकडे होत्या...लग्नाच्या दिवशी हा टाईट होणार आणि ठपका आमच्यावर येणार म्हणून आम्ही गपचूप कल्टी मारली......तासाभराने हा गच्चीवरच्या ठिय्यावर आला...अंगावरचा लग्नातला ड्रेस वगळता त्याच्यात काहीच फरक नव्हता.....आला लडखडत आणि ढाबळीतनं कबुतरं काढू लागला...जीते है शानसे वगैरे बडबडू लागला......रात्री अडिच-तीनपर्यंत त्याच्या गप्पा चालल्या होत्या....आम्हीच डोक्यावर पांघरूण घेऊन झोपलो ..मग कधीतरी  हा निघून गेला...

                सकाळच्या चम्याच्या फोनने कालचा त्याचा लग्नाचा दिवस डोळ्यासमोरून गेला....काय रे चम्या कशाला फोन केलायऽऽऽ? मी कातावून म्हणालो....' भाऊ कायतर सांग ना?
कसलं काय सांगू बाबा?
नाय आज पूजा उरकून लगीच जाणारेय हनीमूनला...म्हणून विचारलं
मग काय? काय पाहिजे तुला? पैशे बिशे देऊ का?
नाय रे तसं नाय?
मग?
काय तरी खास सांग ना?
कसलं खास?
आता मी हनीमून करणार...मला पोरं होणार
अरे.. आज हनिमूनला गेल्यावर काय लगीच उद्या पोरगं होत नाय....माझा आटा सटकायला लागला होता..आवाज तापला होता..
नाय भाऊ ..म्हंजे कसंय तू जरा अनुभवी ना?
चम्या काय म्हणतोय हे आता जरा लक्षात यायला लागलं होतं आणि त्याला दोन कानाखानी लावू की काय असं वाटू लागलं...पण कालच लग्न झालंय..तर त्याला खूप रागवावंही वाटेना...बरं तो माझी खेचतोय का खरंच सिरीयसली बोलतोय हे ही समजेना...
''.... अरे चम्या......काय आसनंबिसनं विचारायला फोन केला का काय रे मला? मी तापत्या आवाजात विचारलं.....
'....नाय तसं नाय...पन आपलं पोरगं कसं गोरंपान व्हायला पायजेल......'
'...अरे भाड**.......काय सुचंना का तुला? आणि तसं काय असतं तर आमची मनी झाली नसती काऽऽरे गोरीगोरी.......??'
'मनी गोरी नाय...पन त्या राणीचं पोरगं तर चांगलं गोरं गुटगुटीत झालंय की......' निर्विकारपणे बोलून चम्यानं माझी विकेट काढली....
' अरे तसं काय नसतं....'
' ....आनि मला लतीला जाणून घ्यायचंय....'
अरे चम्या कपडे घालायची अक्कल नव्हती तेव्हापासनं तुम्ही दोघं एकमेकांसोबत आहात...आणि पुढं आमच्या आपरोक्ष तुम्ही कापडंही काढलीत....हे मला काय अख्ख्या कॉलनीला माहितीय....आणि कसलं घंट्‌य़ाचं जाणून घेतोस आता तिला...कशाला बोलायला लावतोस बाबा...आता बायको आहे तुझी ती.....असं काय बोलायला लावू नकोस...जा ..मस्तपैकी हनिमूनला...

 ..एकतर पहाटेच्या सुमाराला झोपलेलो....नंतर कसलं तर बोअरवेलचं काम सुरू होतं त्याचा प्रचंड आवाज...त्यामुळं अर्धवट झालेली झोप आणि सकाळ सकाळी चम्यानं डोकं खाल्ल्यामुळं वैतागलो होतो...दिवस आळसातच गेला...संध्याकाळी चम्याच्या घरी पूजा झाली....दुस-या दिवशी तो पाचगणीला जाणार होता... शेठ फियाटमधून कामासाठी त्याचबाजूला जाणार होता.. त्यानं चम्याला आणि लताला कारमधून न्यायचं कबूल केलं...त्यामुळं आमच्यासमोर लहानाचं मोठं झालेलं हे जोडपं कारमधून हनीमूनला रवाना झालं...किती छान वाटतं ना.. एखादं मूल आपल्यासमोर लहानाचं मोठं होतं...त्याचं लग्न होतं आणि नंतर बाळाला घेऊन तो येतो ना ...तेव्हा ती भावनाच खूप न्यारी असते...आता चम्याचंही तसंच होणार होतं..कारमध्ये बसण्यापूर्वी
पोरांनी चिडवून चिडवून चम्याला आणि लताला अक्षरश: नकोनको केलं..चाळीतल्या सा-या मंडळींनी कौतुकानं आणि आनंदानं त्यांना निरोप दिला..त्या रात्री आम्हा पोरांची गच्चीवर जंगी पार्टी झाली...अर्थातच पार्टी करायला काही ना काही निमित्तच लागायचं म्हणा...पहाटे झोपलो आम्ही....मस्त, थंडगार वारं सुटलं होतं...गोधडीच्या उबेत कधी झोप लागली समजलंच नाही....जागा झालो ते सॅंडीच्या आवाजानं....भाऊ...भाऊ...तो एकसारख्या हाका मारत होता....मी उठलो...इतर पोरंही जागी झाली...उन्हं चांगलीच वर आली होती...दम लागल्यासारखा सॅंडीचा आवाज येत होता.. चार जिने चढून आल्यावर कोणाचंही तसंच होतं म्हणा...पण सॅंडीचं सारं शरीर कापत होतं...चेहरा घामेजला होता....अरे बोल नाऽऽऽऽमी तडकून म्हणालो......भाऊ ...भाऊ....आपला चम्या गेलाऽऽऽऽऽऽ
मला काहीच कळेना....खाली नजर टाकली....चाळकरी मंडळी जमली होती..वातावरण गंभीर होतं....हलक्या आवाजात कुजबूज सुरू होती..काहीच समजेना...तितक्यात चम्याऽऽऽऽऽऽऽ असा त्याच्या आईने फोडलेला हंबरडा कानावर पडला आणि अंगातलं त्राणचं गेलं सगळं...डोळ्यापुढं अंधारी आल्यासारखी झाली...कसबसं तोंड धुवून मी खाली पळालो...पोरंही आली..चम्या बसलेल्या गाडीला मध्यरात्री अपघात झाला....गाडीचं काही नुकसान झालं नाही...शेठ एकदम सेफ होता...लतालाही साधं खरचटलं नव्हतं...पण आमची जान असलेला चम्या मात्र जीवानिशी गेला होता....पहाटेच त्याला तिथल्या एका हॉस्पिटलमध्ये आडमिट केलेलं...पण...नाही...चम्या कुणाच्याच हातात उरला नव्हता....मानसिक धक्का बसल्यानं शेठ आणि लता काही बोलूच शकत नव्हते....त्यामुळं कॉलनीत हे सारं कळायला उशीर झाला होता..

 चम्या मला कायम म्हणायचा...'भाऊ...तू एवढं सारं लिहितो....कधीतरी माझा फोटो छाप ना पेप्रात....' त्या दिवशी फोटोसह बातमी दिली त्याच्या निधनाची....चम्या गेला...आमच्या ग्रुपचं चैतन्यच हरवलं....आज सकाळी पुन्हा सॅंडीचाच फोन....म्हटलं काय रे? 
' भाऊ.. आज 22 आगस्ट...'
'मग ? '
' आज दहा वर्षं झाली चम्याला..म्हणत त्यानं फोन ठेवला...माझ्या डोळ्यांत आसवं तरळली....